هوای یار
دیشوی گِه دلم هوای یاره کُرده
از دوری او تا صُبح خویَم نبرده
خواب یار مَگهَ منه نماخوای آخَ
از مَکرِ تو کی جُون به در بَبُرده
بَسوتَم اَی بَسوتَم اِی زَمُونه
که با ما یارِمُون نامِهربوُنه
خدایا آسمون جوری بَگِرده
که یالی بی پیَر هرگز نمُونه
غم سوتَه دِلوُن دل سوتِه ام کوُرد
کِی از دلسوتَگوُن دل می توان بُرد
نه از آتِش چنین این دل موسوجه
هی اَندی از جفا خون جگر خورد
