مـلـك خـداوند
روزي ز الــطــاف حـق
مـي خـورمـو
شــاكـرم
بنـــده درگـــاه او
كــوچـــكمـــو
راضــيـــم
مـلـك خـداوند هـســت
مـسـكنـو
مـاواي مـن
ايــن دل نــا قــابــلــم
خـانـه او مـي كـــنــم
او كه توانا بود
قادر و بينا بود
نور تجلي اوست
هرچه كه باشد
ز اوست
مـسـت وصـالش منم
من نبدم،
نيست بدم،
هست تر از هست شدم
مي خورمو مست شوم
فارغ از اين هست شوم
سوز تويـي
سـاز تويي
مقصـدو معـشوق تويي
هيـچ منـم
پـوچ منـم
عـاشـق و مجـنـون
مـنـــم
نـور تـويـي
شـور تـويـي
خالـق و معبود
تويي
كـور منم
آه مـنـم
خـوار تـر از خــوار
مــنـــم
دوسـت تويي
يار تـويـي
دلـبـرو دلـدار
تويـي
پـسـت منـم،
دون منــم،
يـار جــفـا كـار
منـم
موي پريشان كـنمـو
سـيـنـه خود
چاك دهـم
ســر به بـيـابـان بـنـهـم
نـالـه و
افـغـان كـنـم
روي به سـويـت كـنـمـو
ز ديده ام اشك روان
در ره تـو
خـاك شــوم
پاك تـر از
پـاك شـوم